นี่... เคียวยะซัง...ใครอนุญาติให้แก

นี่... เคียวยะซัง...
ใครอนุญาติให้แกเรียกฉันแบบนี้
เราพบกันครั้งแรกตอนใหนหรอ?
แกคิดว่าคนอย่างฉันจะจำงั้นหรอ?
ฮา..ฮา..ฮา นั้นสินะ
หึ แต่ตอนใหนก็ไม่สำคัญหรอก เพราะตอนนี้นายเป็นของฉันแล้ว

.... ยามาโมโตะ ทาเคชิ ....

กลางฤดูใบไม้ผลิ ของเมืองนามิโมริ
ดอกไม้เริ่มผลิบานเต็มต้นไปหมด มันช่างเป็นฤดูที่ผมชอบสะเหลือเกิน ผมชอบสีของดอกไม้ที่แข่งขันกันผลิบาน ผมชอบที่จะเดินไปมาท่ามกลางบรรยากาศอุ่นๆ ดูดอกไม้ที่ยิ้มแย้มสดใสโดยเฉพาะเจ้าดอกสีชมพูระเรื่อนี่... ซากุระ
เป็นเพราะช่วงนี้อากาศดีทำให้ผมมักจะเดินเื่อื่อยๆไปเรื่อยๆไม่เข้าโรงเรียนสักที...ปกติผมมักจะไปโรงเรียนแบบฉิวเฉียดแต่ว่า วันนั้นเพราะอะไรไม่รู้ ถึงทำให้ผมเสียเวลาเดินอยู่ท่ามกลางสวนสาธารณธจนเพลินจนลืมเวลาเข้าเรียน พอมารู้ตัวอีกทีก็สายแล้ว....วันนั้นผมวิ่ง เหมือนจะนึกได้ว่าหน้าโรงเรียนมีสิ่งที่น่ากลัวอยู่...ใช่แล้ว... วันนั้น วันแรกที่ผมได้เจอกับเขา
.... ฮิบาริ เคียวยะ ....

กึก
ทอนฟาสีเงินงัดอยู่ที่คอของผม หัวหน้ากรรมการคุมกฏ ฮิบาริ เคียวยะคุงมองหน้าผมราวกับจะฉีกผมเป็นชิ้นๆ ให้ตายเถอะ.. ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้องเลย แต่ในขณะเดียวกันที่ผมกลัวใบหน้าเย็นชานั้น ความสวยและความสง่า ที่แทรกด้วยความหยิ่งผยองของใบหน้านั้นก็ทำให้ผมใจเต้นตึกตักเลยทีเดียว ริมฝีปากบางๆ แดงระเรื่อ... ดวงตาที่คมกริบคู่นั้น
" นายชื่ออะไร? "
...อ้า...เสียงของฮิบาริคุง...ทำให้หน้าของผมร้อนผ่าวไปหมดเลย ดูเหมือนอากาศรอบๆตัวจะร้อนขึ้นเล็กน้อย
" เห้ย... แกชื่อะไร "
ใบหน้าสวยๆฉายแววดุ ก่อนจะงัดทอนฟาให้สูงขึ้นเพื่อปลุกให้ผมซึ่งตกอยู่ในผวังหลุดกลับมายังโลกแห่งความจริง
"เอ่อ...ยามาโมโตะ... ยามาโมโตะ ทาเคชิ

Kết quả (Việt) 1:

นี่... Kyo-ya...Ai làm tôi gọi cho cô ấy grand.Chúng ta gặp nhau để biết các bước cụ thể thời gian đầu tiên?Ông nghĩ rằng mọi người sẽ cần?HA... HA... HA sina.Nó không quan trọng, nhưng cụ thể Huế tất nhiên vì ông là ông chủ của tôi bây giờ. ... Yamamoto Takeshi... Ở giữa thành phố mùa xuân, NAMI MoriNhững bông hoa nở từ đầu mùa xuân để bắt đầu đầy đủ Đó là nghệ sĩ mà tôi thích quá cho thuê. Tôi thích màu sắc của những bông hoa nở mùa xuân cạnh tranh. Tôi rất thích để hút ấm không khí vào ngực gỗ là tươi sáng màu hồng hoa bằng thuyền RA... Sakuraเป็นเพราะช่วงนี้อากาศดีทำให้ผมมักจะเดินเื่อื่อยๆไปเรื่อยๆไม่เข้าโรงเรียนสักที...ปกติผมมักจะไปโรงเรียนแบบฉิวเฉียดแต่ว่า วันนั้นเพราะอะไรไม่รู้ ถึงทำให้ผมเสียเวลาเดินอยู่ท่ามกลางสวนสาธารณธจนเพลินจนลืมเวลาเข้าเรียน พอมารู้ตัวอีกทีก็สายแล้ว....วันนั้นผมวิ่ง เหมือนจะนึกได้ว่าหน้าโรงเรียนมีสิ่งที่น่ากลัวอยู่...ใช่แล้ว... วันนั้น วันแรกที่ผมได้เจอกับเขา.... ฮิบาริ เคียวยะ .... กึกทอนฟาสีเงินงัดอยู่ที่คอของผม หัวหน้ากรรมการคุมกฏ ฮิบาริ เคียวยะคุงมองหน้าผมราวกับจะฉีกผมเป็นชิ้นๆ ให้ตายเถอะ.. ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้องเลย แต่ในขณะเดียวกันที่ผมกลัวใบหน้าเย็นชานั้น ความสวยและความสง่า ที่แทรกด้วยความหยิ่งผยองของใบหน้านั้นก็ทำให้ผมใจเต้นตึกตักเลยทีเดียว ริมฝีปากบางๆ แดงระเรื่อ... ดวงตาที่คมกริบคู่นั้น" นายชื่ออะไร? "...อ้า...เสียงของฮิบาริคุง...ทำให้หน้าของผมร้อนผ่าวไปหมดเลย ดูเหมือนอากาศรอบๆตัวจะร้อนขึ้นเล็กน้อย" เห้ย... แกชื่อะไร "ใบหน้าสวยๆฉายแววดุ ก่อนจะงัดทอนฟาให้สูงขึ้นเพื่อปลุกให้ผมซึ่งตกอยู่ในผวังหลุดกลับมายังโลกแห่งความจริง"เอ่อ...ยามาโมโตะ... ยามาโมโตะ ทาเคชิ